Dawać siebie innym [nie] zapominając o sobie

Sytuacje życiowe czasem sprawiają, że rezygnujemy ze swoich planów, marzeń i ogólnie pojętej samorealizacji.

Poświęcamy się pracy, rodzinie, bliskim, chorym bądź wymagającym specjalnej opieki członkom rodziny, szczególnie dzieciom. Nie ma w tym nic złego, o ile altruizm nie przewyższa zdrowego rozsądku. Bo czy opiekun zajmujący się 24 godziny na dobę swoim chorym dzieckiem, zapominający lub nawet nie dopuszczający do głosu swoich potrzeb, da z siebie więcej niż osoba, która choć w podobnej sytuacji, jednak zaspokaja swoje potrzeby i realizuje się na innych płaszczyznach? Być może ta pierwsza poświęci dziecku więcej czasu, ale czy jego jakość będzie wprost proporcjonalna do ilości?

Każdy człowiek to odrębna, autonomiczna jednostka, która powinna dbać o swój dobrostan fizyczny i psychiczny. Dbając i zajmując się drugim człowiekiem, potrzebującym pomocy, trzeba mieć zaplecze, z którego czerpie się siłę, na tę właśnie pomoc. Skupiając się jedynie na zadaniu „bycia dla kogoś” można utracić siebie, swoje prywatne cele i ambicje, a co za tym idzie – radość i chęć do stawiania czoła codzienności. Zatem, chcąc być siłą i oparciem dla innych, warto równolegle zadbać o siebie. Jeśli wydaje się to trudnym do przyjęcia, bądź nawet egoistycznym, to dobrym argumentem może być fakt, że im bardziej będziemy żyć w zgodzie ze sobą, ze swoimi potrzebami, nie lekceważąc sygnałów płynących z naszego własnego organizmu, tym więcej dostaną od nas ci, którzy potrzebują naszego wsparcia. Podporządkowując swoje życie pod tę jedną, wymagającą od nas wiele poświęcenia sytuację, stajemy się jakby maszyną do radzenia sobie z tym konkretnym aspektem. Tym samym, często nie dajemy sobie przyzwolenia na czas dla siebie, na zaopiekowanie się sobą.

Nie bez powodu, podróżując samolotem, w chwili spadku ciśnienia, najpierw zakładamy maskę tlenową sobie, a następnie dzieciom. Po to właśnie, aby mieć siłę na pomoc drugiemu człowiekowi. Ważne, aby być tą siłą dla siebie samego, aby móc się nią dzielić z innymi.

Są to oczywistości, ale życie pokazuje, że osoby, które stawiają siebie na dalszym miejscu, są obok nas. Pomimo coraz częściej panującego przekonania, że stajemy się coraz bardziej skupieni na sobie i swoich sprawach, istnieją wśród nas osoby, które poświęcają się dla dobra drugiego człowieka, choć często nie są w stanie same dźwigać ciężaru swoich trosk i nierzadko potrzebują profesjonalnego wsparcia.
Ważnym jest, abyśmy dbali o siebie nawzajem, ale nie zatracali w tym samych siebie.